Wychowanie
KONSPEKT ZAJĘĆ ŚWIETLICOWYCH
Opracowanie: Karolina Wyszyńska
Szkoła Podstawowa w Fastach
Temat: Poznajmy się – zabawy integracyjne
Miejsce: świetlica szkolna
Czas zajęć: 45 min.
Grupa wiekowa: 6 – 9 lat
Cele:
- uczeń potrafi wymienić imiona wszystkich uczestników zajęć,
- uczeń potrafi nawiązywać kontakty z innymi dziećmi,
- uczeń potrafi mówić o sobie, określić swoje zainteresowania, preferencje, własne cechy,
- stworzenie okazji do lepszego poznania i integracji grupy,
- zwiększenie tolerancji w grupie,
Metody: pogadanka, instrukcja, aktywne
Formy: grupowa
Środki dydaktyczne: piłka lub maskotka
Przebieg zajęć:
1. Przywitanie się z dziećmi, wyjaśnienie celu zajęć.
2. Moje imię. Uczestnicy siedzą w kole. Prowadzący podaje swoje imię, następna osoba mówi imię poprzednika i swoje. Zabawa kończy się w momencie, gdy każdy uczestnik się przedstawi.
3. Znajdź kogoś kto ... Prowadzący wydaje polecenia typu:
znajdź kogoś kto:
- ma taki sam kolor oczu jak ty,
- ma taką samą dłoń,
- ma taki sam kolor włosów,
- jest tego samego wzrostu,
- ma taki sam znak zodiaku,
- jego imię zaczyna się na tą samą literę co twoje ...
4. O mnie. Uczestnicy siadają w kole na krzesłach. Prowadzący rzuca do jakiegoś dziecka piłkę rozpoczynając zdanie. Dziecko je dokańcza i odrzuca do prowadzącego. Przykładowe zdania:
- Urodziłam się w ...
- Najbardziej lubię ...
- Moja ulubiona książka to ...
- Moja ulubiona potrawa ...
- Ulubione miejsce to ...
5. Wszyscy którzy... Uczniowie siedzą na krzesłach, prowadzący stoi w środku. Wydaje on polecenie: Zamieniają się miejscami wszyscy którzy ... np. lubią lody, mają włosy blond, itp. Prowadzący zajmuje miejsce na krześle, osoba pozostająca bez krzesła staje się osobą prowadzącą.
Podsumowanie
1. Siad grupowy. Uczestnicy stoją w kole, kładą ręce na ramiona sąsiada. Nogi i stopy są złączone. Kiedy policzymy do trzech wszyscy siadają, opierając się o kolana osoby z tyłu. Koło nie powinno się rozerwać.
2. Podziękowanie dzieciom za zajęcia.
Temat: „Smutno? A może budyń?” – jak sobie radzić z przygnębieniem i smutkiem.
Opracowała: Emilia Chomutowska
Studentka Uniwersytetu w Białymstoku,
Wydział Pedagogiki i Psychologii
Grupa: I klasa gimnazjum
Cele główne:
- uświadomienie uczniom wartości życia
- wypracowanie sposobów radzenia sobie z uczuciem smutku i przygnębienia
Cele szczegółowe: Uczeń:
- wymienia wartości życia ludzkiego
- przedstawia propozycje radzenia sobie ze smutkiem i przygnębieniem
- oferuje innym pomoc w radzeniu sobie z przykrymi uczuciami
- wymienia konsekwencje długotrwałego przygnębienia
- werbalizuje własne uczucia
Metody: burza mózgów, dyskusja, metoda sytuacyjna, ekspresyjna, impresyjna
Formy: praca zbiorowa, praca indywidualna, praca w grupach
Środki: arkusze papieru, brystol, mazaki, koc, poduszki, odtwarzacz CD, płyta z muzyką relaksacyjną,
Przebieg:
I. Drama-wprowadzenie do tematu.
Spośród uczniów wybranych jest kilku chętnych, którzy przygotowują krótką scenkę, w której bohater ma doświadczyć szeregu przykrych sytuacji, które spowodują u niego przygnębienie. Scenka zostaje przygotowana kilka dni przed zajęciami, w tajemnicy przed resztą klasy. Po obejrzeniu scenki, uczniowie przedstawiają swoje refleksje. Przedstawiający opowiadają, jak się czuli w swoich rolach, obserwatorzy-jakie wnioski wysnuli na podstawie przedstawienia. Następnie uczniowie wspólnie zastanawiają się, co może się wydarzyć, kiedy jesteśmy stale przygnębieni, gdy coś nam się nie udaje. Jakie mogą być skutki takich doświadczeń?
II. Dwie minuty o smutku.
W nawiązaniu do przedstawionej historii uczniowie mają za zadanie opowiedzieć innym o swoich historiach związanych z uczuciem przygnębienia. W tym celu dzielą się na grupy czteroosobowe i każdy opowiada swoją smutną historię lub jak się wtedy czuł, co myślał. Wspólnie w grupach, na podstawie zasłyszanych historii uczniowie wypisują na kartkach, jakie są objawy przygnębienia i jakie mogą być skutki długotrwałego smutku.
III. Recepta, czyli sposób na smutki.
W tych samych grupach uczniowie próbują wymyślić różne sposoby na smutek i przygnębienie, odwołując się do swoich doświadczeń, do tego co wiedzą z telewizji, od znajomych np. rozmowa z koleżanką, obejrzenie filmu, zakupy, dobra lektura, hobby, wypłakanie się, wykrzyczenie się itp.. Przedstawiają to w formie rysunkowej- za pomocą symbolicznych schematycznych rysunków na arkuszach szarego papieru. Po zakończonej pracy, ze wszystkich przedstawionych pomysłów tworzona jest mapa –recepta na dobre samopoczucie.
IV. Wizualizacja.
Uczniowie siadają wygodnie na podłodze, w przygotowanym wcześniej kąciku relaksacyjnym (koc, poduszki), zamykają oczy i słuchając muzyki relaksacyjnej, wysłuchują przygotowanego przez nauczyciela tekstu. Jeśli jest taka możliwość, próbują wyobrazić sobie siebie w sytuacji przedstawionej w wizualiacji. Po wysłuchaniu tekstu, uczniowie „wracają do rzeczywistości” i opowiadają, jak się czuli, czy to byłby dobry sposób na podniesienie samopoczucia?
V. Dlaczego warto żyć? – burza mózgów.
Uczniowie wspólnie zastanawiają się, dlaczego warto jest żyć, jakie wartości niesie w sobie życie. Swoje pomysły zapisują na brystolu, tworząc mapę i próbując jak najbardziej ją rozgałęzić, dopisując kolejne skojarzenia do podanych pomysłów.
VI. Podsumowanie.
Na podsumowanie zajęć uczniowie otrzymują kartki ze zdaniem: „Kiedy jesteś smutny to...”. Każdy uczeń indywidualnie podpisuje kartkę swoim imieniem i nazwiskiem, następnie kartki puszczane są w obieg, a uczniowie dopisują, co mogą zrobić dla tej osoby, kiedy jest ona smutna np. Kiedy jesteś smutny, mogę iść z tobą do kina, mogę cię przytulić, możesz do mnie zadzwonić itp.
Opracowała Alina Malecka, Zespół Szkół nr 15 przy UDSK w Białymstoku
1. Temat zajęć: „Jak miło być razem !” – zabawy dydaktyczne w oparciu o wiersz Czesława Janczarskiego „ Naprawiamy Misia”, z wykorzystaniem kreatywnych form ruchu Radosnej Kinezjologii.
2. Zajęcia skierowane są do dzieci przedszkolnych , w grupie 5 – 6 latków
Czas trwania 40 minut.
3. Cele główne :
• rozwijanie empatii,
• uczenie szacunku dla uczuć i potrzeb innych osób,
• obniżanie nadmiernego napięcia aparatu mięśniowego,
• doskonalenie komunikacji niewerbalnej.
Cele szczegółowe: Uczeń:
• wypowiada się o swoich odczuciach,
• przedstawia w sposób niewerbalny emocje,
• wyraża szacunek dla uczuć i potrzeb innych osób
• współpracuje w grupie
4. Forma pracy : zbiorowa, w małych grupach, indywidualna
Metody pracy: eksponujące, waloryzacyjne, praktycznego działania
5. Materiały dydaktyczne: miś z oderwanym uchem, własne misie dzieci, igła , nić, „Taniec z misiem” – muzyka na CD, kontury misia do kolorowania, plastelina, różne zabawki, tekst wiersza Cz. Janczarskiego „ Naprawimy misia”, CD.
6. Przebieg:
1) Powitanie zabawą „ Uśmiech jak słońce do ciebie ślę, jeśli mnie widzisz uśmiechnij się” – dzieci stoją w kręgu, kierują nawzajem do siebie rączkami złączonymi i wyprostowanymi przed siebie promień wypowiadając tekst „ uśmiech jak…” . Dziecko, które otrzyma promień odwzajemnia uśmiech i zaczyna się lekko kołysać ( z nogi na nogę ).
2) Dzieci biorą swoje misie, rozmawiają o nich i sadzają je na swoje miejsca przy stolikach, a same siadają w kręgu na dywanie,
3) Nauczycielka pokazuje również dzieciom misia, ale z oderwanym uszkiem. Recytuje wiersz .
4) Wypowiedzi dzieci po wysłuchaniu wiersza:
- Kto mógł urwać misiowi ucho?
(Dzieci mówią, ze pies, kurki, mógł upaść itp., ale na podstawie wcześniejszej rozmowy stwierdzają, że mogły to zrobić dzieci, gdy wyrywały sobie misia z rąk, chcąc się nim bawić w tym samym czasie).
- Co zrobić aby uniknąć konfliktowych sytuacji?
(Szukają rozwiązań, co zrobić, kiedy w jednym czasie dwoje dzieci chce się bawić jedną zabawką – same podają propozycje: można zamienić się na inną zabawkę; można cierpliwie poczekać, aż zabawka będzie odłożona na swoje miejsce; można również poprosić o zabawkę kolegę).
- W jaki sposób można prosić o zabawkę ? (Dzieci odpowiadają, że należy użyć słowa „proszę”).
5) Zabawa terapeutyczna „ Dawanie i branie”
Podział dzieci na dwie grupy. Na hasło dzieci z pierwszej grupy stają w
Różnych miejscach sali z zamkniętymi oczami i wyciągniętymi dłońmi,
Dzieci z drugiej grupy dają im do rąk zabawki.
Dzieci z pierwszej grupy same oddają zabawki dzieciom z drugiej grupy
Powtórzenie fazy pierwszej
Dzieci z drugiej grupy odbierają zabawki.
Poszczególne fazy wykonuje się zmieniając się rolami
(sposób podawania/ oddawania/ odbierania zmienia się od spokojnego i
łagodnego do szybkiego i zdecydowanego, ćwiczenie kończymy rozmową
na temat, jaki sposób podawania/ oddawania podoba się dzieciom)
6) Zabawa „ Proszę / dziękuję”
Dzieci siedzą wygodnie naprzeciw siebie , tak aby wychylając się mogły
podać coś drugiej osobie. Podają sobie nawzajem ręką prawą, lewą ,
oburącz jakąś zabawkę używając zwrotów takich jak: proszę, dziękuję
z przyjemnością daję ci, jak miło to dostać od Ciebie itp.
Następnie używają słów: masz, daj, oddaj bierz itp.
Ponownie używają zwrotów z początku zabawy.
(należy zwrócić dzieciom uwagę co czują ,gdy biorą lub dają przedmiot w
różny sposób i w różnych sytuacjach)
Ćwiczenie można wykonać przemieszczając się po sali w dwóch grupach.
Osoby biorące stoją, osoby dające przemieszczają się po sali.
7) Dzieci biorą przypadkowe misie siedzące na krzesełkach i przyglądające
się dzieciom i oddają je właścicielom używając miłych słów.
Każde dziecko z własnym misiem tańczy „ Taniec z misiem” i szepce
mu do ucha miłe słowa. Misie zostają zasypiając w kręgu na dywanie.
8) Dzieci siadają do stolików. Mają za zadanie wypełnienie konturów misia
plasteliną ( malowanie), z doklejeniem misiowi uszka i odpowiedniej miny.
Nauczycielka w tym czasie przyszywa zniszczonemu misiowi uszko.
Po skończonej pracy dzieci wypowiadają się „ Jak się czuje teraz miś?”
9) Zabawa na zakończenie „ Budzący się miś”( marionetka )
Dzieci dobierają się parami. Jedno dziecko jest śpiącym misiem, leży wygodnie na podłodze obok własnego misia. Kolega dotyka lekko różnych części ciała ( kolano, łokieć, ramię , pępek, nos itp.), dotykane dziecko unosi je . Zamiana rolami. ( w tle muzyka relaksacyjna)
Następnie dzieci budzą własne misie i usadzają je w wyznaczone miejsce.
10) Zakończenie – podziękowanie za zabawę i współpracę. Podsumowanie, ocena i pochwalenie dzieci .
Wiersz Czesław Janczarski „ Naprawimy misia „
Kto misiowi urwał ucho?
No, kto? – pytam. Cicho, głucho...
Nikt się jakoś nie przyznaje.
Może jechał miś tramwajem?
Może upadł, biegnąc z górki?
Może go dziobały kurki?
Może Azor go tarmosił, urwał ucho,
Nie przeprosił?
Igła, nitka, rączek para.
Naprawimy szkodę zaraz!
O już sterczą uszka oba.
Teraz nam się miś podoba!
Scenariusz zajęć zintegrowanych w klasie III
Opracowanie: Urszula Jakuć,
Szkoła Podstawowa nr 11 z Oddziałami Integracyjnymi w Białymstoku
Temat lekcji: Emocje w życiu każdego człowieka
Adresaci: Uczniowie klasy III
Czas: 90 min.
Cele główne:
- Kształcenie umiejętności poznawania własnych uczuć, wyrażania ich oraz analizowanie
- Zapoznanie się z konsekwencjami wynikającymi z braku umiejętności wyrażania swoich pozytywnych bądź negatywnych uczuć
- Nabywanie umiejętności bezpiecznego wyrażania uczuć i radzenia sobie z trudnymi sytuacjami
Cele szczegółowe: Uczeń
- poznaje rolę uczuć w życiu człowieka
- podaje, jak uczucia mogą wpływać na zachowanie
- nazywa swoje emocje
- wyraża swoje emocje
- wymienia zwierzęta i rośliny chronione w Polsce oraz rozumie konieczność ich ochrony;
Metody:
- metoda oglądowa: pokaz z użyciem obrazu
- metoda oparta na słowie- pogadanka
- metoda samodzielnej pracy uczniów, twórcza ekspresja
- gry dydaktyczne: drama
Formy: indywidualna, zbiorowa i w grupach.
Materiały i Środki dydaktyczne:
Brystole, mazaki, plansze z ilustracjami dzieci wyrażającymi poprzez wygląd (mimikę) twarzy swoje emocje, kartki z opisanymi scenkami do odtworzeni, balony.
Wstęp:
Dzieci rozejrzyjcie się po sali i zobaczcie co się zmieniło? (po całej sali rozwieszone są balony , na których narysowane są wyrazy twarzy wyrażających różne emocje .Na dzisiejszych zajęciach będziemy mówili o emocjach. Każdy z nas, każdego dnia je przeżywa. Emocje to silne przeżycia uczuciowe np. gniewu, radości, obawy, wzburzenia. Emocje to silne wzruszenie. Są dni, gdy tych emocji jest bardzo wiele, ale są też dni spokojniejsze, a nasze przeżycia mało intensywne. Jak myślicie na jakie dwie grupy można podzielić emocje, które przeżywacie? Podajcie zatem przykłady emocji pozytywnych i negatywnych. Przedstawię wam teraz ilustracje pokazujące ludzi w konkretnych sytuacjach. Spróbujcie opisać uczucia, które odczuwają te osoby i wymyślcie historyjki wyjaśniające te przeżycia.
Rozwinięcie:
Dzieci siadają w kręgu. Swobodne wypowiedzi uczniów na tematy:
- Jak wyglądał mój dobry dzień?
- Co stało się w moim złym dniu?
- Czy wszyscy przeżywamy gorsze i lepsze chwile?
- Jak możemy radzić sobie ze złymi emocjami?
Następnie dzieci otrzymują kartki, ich zadaniem jest dokończenie zdań:
Jeśli spotka mnie coś .......................... i ........................., czuję się ......................... . Chętnie pomagałbym wszystkim dookoła.
Jeśli natomiast spotka mnie .........................., ......................... jestem .......................... . Wtedy najczęściej chodzę ............................ i .............................. .
Rozmowa na temat zdań.
Nauczyciel dzieli dzieci na 3 grupy i rozdaje dzieciom karteczki ze scenkami do odegrania:
1. Jestem zła ponieważ mama nie pozwoliła mi wyjść na podwórko dopóki nie odrobię lekcji.
2. Jechałam z koleżanka autobusem, gdy pojazd nagle zahamował ona upadła na mnie, a ja pobrudziłam się kanapka która właśnie jadłam, do tego zwracając jej uwagę przegapiłam swój przystanek.
3. Na przerwie lekcyjnej kolega zabrał mi pamiętnik i zaczął czytać go na głos całej klasie.
Dzieci odgrywają scenki wraz z wyrażaniem uczuć, jakie panują podczas wydarzeń. Po zakończeniu scenek, analizujemy dobre i złe postępowania osób odrywających role.
Zakończenie:
Podział na grupy .Każda z grup, na kartce zapisuje odpowiedź na pytanie : Czego ważnego nauczyłem się na dzisiejszej lekcji? Odpowiedzi ,tworzące pewnego rodzaju zespół norm właściwych zachowań, przypinamy na kolorowym brystolu na tablicy.
Temat lekcji: Godność ludzkiego ciała
(Szkoła ponadgimnazjalna – 1 godzina)
Opracowanie: Ks. Czesław Walentowicz
Zespół Szkół Zawodowych nr 5 w Białymstoku
• Posiada mocną pewności godności osoby ludzkiej
• Wymienia główne źródło godności człowieka
• Wskazuje najważniejsze miejsca w Piśmie Świętym przemawiające za godnością każdego człowieka
• Udziela pomocy osobie przeżywającej kryzys
• Swoim życiem i postępowaniem daje dobre świadectwo dla otoczenia
Metody pracy:
o Metody aktywizujące( słoneczko, praca z tekstem, plakat)
o Wykład
Formy pracy:
- Praca z cała klasą
- Praca w małych grupach
Modlitwa na rozpoczęcie:
„W imię Ojca …”
„Duchu Święty, który oświecasz serca i umysły nasze dodaj nam ochoty i zdolności, aby ta nauka była dla nas pożytkiem doczesnym i wiecznym. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.”
Zamiennie może być modlitwa spontaniczna skierowana do Ducha Świętego lub chwila ciszy, w której uczniowie poproszą o dobre owoce lekcji, którą rozpoczynamy
Wprowadzenie:
W okresie dorastania a właściwie przez całe życie interesujemy się ludzkim ciałem. Jest ono na stałe w mediach, pojawia się niemal w każdej reklamie, która mówi: musisz być młody, sprawny, silny, musisz mieć piękne ciało – ono jest najważniejsze. To dobrze, że jest takie zainteresowanie – tym Bożym darem - ludzkim ciałem. Ale z drugiej strony w tych samych mediach, w prasie jest ono poniżane, degradowane, niszczone, staje się towarem użytkowym, handlowym.. A więc mamy jakby zaprzeczenie tego wszystkiego. A tak naprawdę troska o ciało ma być po to, by wycisnąć z niego jak najwięcej przyjemności, jak najwięcej użyć.
Stawiamy pytanie: Jakie postawy wobec ludzkiego ciała zauważacie w świecie młodych? (Uczniowie wymienią różne przejawy troski o ludzkie ciało: sport, siła, zdrowie, dobre samopoczucie. Inni mogą wymienić: samobójstwa wśród gimnazjalistów, zabawę w „słoneczko”, która niedawno była nagłaśniana przez media( w niektórych szkołach uczniowie prowokacyjnie zaczepiają nauczycieli na ten temat). Pokażą też wiele pozytywnych przejawów: pracę młodych w woluntariacie, pomoc dla po-wodzian….).
Stawiamy pytanie: Jak wam się wydaje? Które z wymienionych przez was zjawisk obserwowanych w świecie młodych świadczą o zrozumieniu godności ludzkiego ciała, o poszanowaniu człowieka? A które są zaprzeczeniem tej godności? Na tablicy dokonujemy podziału wymienionych postaw wobec ludzkiego ciała na dwie grupy: czyny przemawiające za poszanowaniem człowieka, jego ciała i życia i czyny przeciwko tej godności.(Można to zrobić przez wybranego ucznia, może w tym uczestniczyć cała klasa).
Metoda aktywizująca słoneczko
Teraz szukamy źródeł, z których dowiadujemy się o godności ludzkiego ciała Można to zrobić metodą aktywizującą słoneczko. Rysujemy na tablicy kolo, w środek wpisujemy godność ludzkiego ciała. Prowadzimy kilka promieni. Na początek można wpisać: Słowo Boże, lub Pismo Święte. Prosimy uczniów, by na promieniach wpisali inne źródła(może to być: nauczanie Kościoła, powszechne przekonanie, szacunek do całego człowieka, dokumenty krajowe, europejskie, światowe…)
Stawiamy pytanie: Które fragmenty Pisma Świętego mówią o godności człowieka? Uczniowie powinni wskazać na stworzenie człowieka, opisane w Księdze Rodzaju. Otwieramy opis stworzenia człowieka(Rdz 1, 26-31: 2, 4-25). W wyjaśnieniu podkreślamy: osobiste zaangażowanie Pana Boga w stworzenie człowieka, miłość jaką Bóg otoczył proch ziemi, z którego stworzył nasze ciało, rozum i serce, a przede wszystkim tchnienie Bożego ducha, dzięki czemu człowiek stał się istotą żyjącą. To tchnienie sprawiło, że człowiek jest człowiekiem – koroną stworzenia – przewyższa wszystkie stworzenia. Izraelici bardziej akcentowali oddychanie nosem, dlatego napisano: „Bóg tchnął w jego nozdrza swego ducha” – gdyby przyjąć tchnął w jego usta – byłby to pierwszy pocałunek złożony przez Boga na ustach człowieka – znak miłości i bliskości.
Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo, a więc na podobieństwo Trójcy Świętej. Trzy Osoby Boskie to najdoskonalsza miłość. Przykazanie miłości Boga i bliźniego nie jest czymś narzuconym z zewnątrz – istotą człowieka jest miłość, to jest nasza ludzka natura.
Pytamy o inne teksty Pisma Świętego. Gdyby uczniowie mieli z tym trudności prosimy o odnalezienie następujących fragmentów: „Czyż nie wiecie, że wasze ciała są członkami Chrystusa?”(1 Kor 6,15). „W moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest kościół”(Kol 1, 24).
Godność ludzkiego ciała i życia najpełniej została ukazana w przyjściu na świat Bożego Syna w ludzkim ciele. Od tej pory na poczęcie (Łk 1, 30-31; Mt 1, 20) na kobietę brzemienną(Łk 2, 5; Mt Mt 1,18), na dziecko poruszające się w łonie matki(Łk 1, 44), na nadchodzący czas rozwiązania(Łk 2, 6), na poszukiwanie miejsca na poród( (Łk 2, 7), rodzenie dziecka(Łk 1, 31; Łk 2, 7; Mt 1, 21-25), owijanie niemowlęcia w pieluszki(Łk 2, 7), ochronę dziecka i matki(Mt 2, 13-21), matczyne łono i piersi karmiące(Mt 11, 27) należy patrzeć jako na coś najbardziej godnego czci i szacunku. Bo „Słowo stało się Ciałem i zamieszkało między nami”(J 1,14). Bóg przyjął ludzkie ciało, aby je przebóstwić. Sługa Boży Jan Paweł II w encyklice Ecclesia de Eucharistia pisze: „Maryja w pewnym sensie jest „tabernakulum” – pierwszym „tabernakulum” w historii, w którym Syn Boży(jeszcze niw widoczny dla ludzkich oczu) pozwala się adorować Elż-biecie, niejako „promieniując” swoim światłem poprzez oczy i głos Mary-i”(Ecclesia de Eucharistia, 55, zob. tamże 56). Poprzez Wcielenie Syna Bożego w każdym poczynaniu, rodzeniu dziecka, w ludzkim ciele, w świetle oczu, w ludzkim głosie mamy widzieć wielkie misterium, tajemnicę współpracy człowieka z Bogiem, a nie tylko zwykłe działanie biologiczne. Kolejnym etapem objawienia godności człowieka i jego ciała jest dzieło odkupienia dokonane przez Jezusa Chrystusa przez Jego Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie. Krzyż Chrystusa mówi najmocniej o miłości Boga do człowieka, o miejscu człowieka w Bożej miłości. Stwierdzenie, że nasze ciało jest Ciałem Chrystusa(1Kor 6,15) nie jest tylko pięknym słowem, wzniosłym nauczaniem. To prawdziwy fundament godności człowieka, godności ludzkiego ciała. Jezus Chrystus za człowieka: za jego ciało i duszę, oddał swoje życie(Flp 5, 21-28). Taka jest cena godności człowieka, godności ludzkiego ciała.
Praca w grupach - dzielimy uczniów na grupy(w dowolny sposób).
Uczniowie w grupach mają przygotować plakat na temat godności ludzkiego ciała skierowany do różnych grup społecznych: do pracowników oświaty, do mediów, do rówieśników, do producentów reklamy, do uczniów z własnej szkoły. Plakaty można potem umieścić na gazetce klasowej lub na ogólno dostępnej na korytarzu szkolnym.
Ocenianie: wyróżniających się uczniów nagradzamy oceną w dzienniku, po-chwałą. Wszystkim dziękujemy za udział w zajęciach.
Modlitwa na zakończenie – dziękczynienie Bogu za nasze życie, za nasze ciało, za wszystkich, którzy troszczą się o godność człowieka
Najbliższe wydarzenia
| poniedziałek, 06.05.2024 09:00 10:00 Biało-czerwona flaga- opowiadanie nauczyciela na podstawie historyjki obrazkowej w gr. 3-4 latków. (STACJONARNE) |
| poniedziałek, 06.05.2024 15:00 19:00 Urzeczywistnić marzenia – przygotowanie druku 3D (STACJONARNE) |
| środa, 08.05.2024 15:30 19:30 Kwiaty na Dzień Matki – różne techniki wykonania (STACJONARNE) |
| środa, 08.05.2024 16:00 19:00 Kreatywność jako kompetencja kluczowa. Jak ją rozwijać u uczniów klas początkowych? (STACJONARNE) |
| środa, 08.05.2024 18:30 21:30 Praca z uczniem w spektrum autyzmu (ON-LINE) |
| piątek, 10.05.2024 16:00 Sieć współpracy Chemiczny kram- podsumowanie pracy w roku szkolnym 2023/2024. (ON-LINE) |
| poniedziałek, 13.05.2024 15:00 20:00 Genially – narzędzie do atrakcyjnego przekazu treści i pracy grupowej (ON-LINE) |
| poniedziałek, 13.05.2024 16:30 19:30 Nordic Walking - przykład alternatywnej formy wychowania fizycznego (STACJONARNE) |