Wychowanie
Jestem nauczycielem-wychowawcą z dziesięcioletnim stażem pracy w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym. Tak, jak każdy nauczyciel spotykam się na co dzień z agresywnymi zachowaniami wśród dzieci i młodzieży. Aby lepiej zrozumieć pojawiającą się agresję u swoich wychowanków postanowiłam zgłębić temat szukając odpowiedzi na zadane sobie poniższe pytania:
1. Skąd się bierze agresja?
Agresja to zachowanie, które występuje zarówno u dzieci, jak i u dorosłych. W ten sposób organizm stara się uwolnić od nagromadzonych emocji, z którymi nie jest w stanie sobie poradzić w żaden inny sposób. Zachowanie agresywne oznacza stosowanie przemocy, popychanie, ale także ataki werbalne – np. wybuch agresji może nastąpić z bardzo błahej przyczyny, co z kolei powoduje frustrację rodziców, nauczycieli.
Agresja nie jest przejawem władzy, ale bezradności – dziecko nie wie, jak sobie poradzić z emocjami, a zachowanie agresywne jest próbą ulżenia dziecku, co pokazuje także, jak bardzo jest ono bezradne. Agresja występuje najczęściej u dzieci w wieku przedszkolnym, a zadaniem rodzica, nauczyciela jest nauczenie go pozytywnego wyrażania emocji.
Dziecko jest agresywne, gdy towarzyszą mu takie emocje jak złość, smutek, zmęczenie, chociaż przyczyny mogą być różne w zależności od wieku. Czasami przyczyny zachowań agresywnych wynikają z tego, że dziecko w domu podąża za przykładem dorosłych.
2. Jak się objawia agresja wśród dzieci?
Często spotykamy się z wybuchem złości, który objawia się w sposób znany z obrazów dziecko zaczyna płakać, krzyczeć, uderza, gryzie i kopie bliską osobę (przyjaciela, koleżankę, mamę, opiekunkę, nauczyciela).
Niewłaściwe zachowanie może mieć wiele przyczyn, np.: gdy ktoś zabierze zabawkę, rodzic nie kupi cukierka, zakończenie zabawy. Powody są różne, ale łączy ich jedno – dziecko odczuwa złość i smutek, a ponieważ nie wie, jak nazwać swoje uczucia i inaczej je rozładować, zaczyna wykazywać agresję. Takie dziecinne zachowanie nie jest zaskakujące, ale pokazuje, że należy go nauczyć prawidłowego zachowania i uwalniania emocji. Jak? Raczej poprzez gry i zabawy, tłumaczenie i czytanie książek, ale o tym w dalszej części mojego opracowania.
Scenariusz zajęć z wychowawcą w klasie I Branżowej Szkoły Zawodowej
na temat: Zdrowe odżywianie. Jak energetyki wpływają na młodzież.
mgr Jacek Markiewicz
ZSM w Białymstoku
1. Cele lekcji. Cel ogólny: promowanie zdrowego stylu życia.
Cele lekcji: Uczeń:
- zna „Piramidę żywienia” oraz wytyczne dotyczące prawidłowego odżywiania, które uwzględniają najnowsze trendy w dietetyce i zdrowym stylu życia,
- zna działanie i wpływ energetyków na organizm, - zna ustawę wprowadzającą zakaz sprzedaży napojów energetycznych osobom poniżej 18 roku życia,
- ma świadomość, że aktywny wypoczynek służy zdrowiu,
- analizuje i w miarę potrzeb koryguje swój styl życia.
Metody i formy pracy:
- pogadanka,
- bank pomysłów, burza mózgów,
- mini wykład,
- rozmowa kierowana,
- praca w zespole klasowym, - praca indywidualna.
Środki dydaktyczne:
- film „Piramida zdrowego żywienia dzieci i młodzieży” https://www.youtube.com/watch?v=Pq4c3vb4Ej4
- film „Jak energetyki wpływają na młodzież? https://www.youtube.com/watch?v=57n27-aZolo&t=23s - prezentacja multimedialna o produktach żywieniowych – opracowanie własne,
- prezentacja multimedialna o pozytywnych i negatywnych zachowaniach związanych ze zdrowiem – opracowanie własne.
Ewelina Gajda
Szkoła Podstawowa im. Kornela Makuszyńskiego w Bychlewie
Scenariusz lekcji wychowawczej w klasie 5
„Regulamin bezpiecznej wycieczki szkolnej naszej klasy”
Cele ogólne:
- przygotowanie uczniów do podejmowania bezpiecznych zachowań uczniów podczas wycieczek szkolnych
Cele szczegółowe- uczeń:
- bezpiecznie zachowuje się w czasie wycieczek szkolnych
- odpowiednio reaguje na nieoczekiwane zagrożenia
- dba o odpowiedni strój turystyczny
Metody i formy pracy:
- burza mózgów
- pogadanka
- puzzle- mapa mentalna
- praca w grupach
Kształtowane kompetencje kluczowe w zakresie:
- rozumienia i tworzenia informacji,
- kompetencji cyfrowych,
- kompetencji osobistych, społecznych oraz w zakresie umiejętności uczenia się
(współpraca w parach, elementy OK)
Środki dydaktyczne:
- Brystol
- kolorowe markery
- Karta Turysty PTTK
- cukierki do losowania
- komputer i rzutnik
- załączniki: 1-2
Ewelina Gajda
Szkoła Podstawowa im. Kornela Makuszyńskiego w Bychlewie, woj. łódzkie
"Bank Dobrych Praktyk" w Szkole Podstawowej w Bychlewie
Nasze działania szkolne i pozaszkolne w ramach realizacji planu działań wolontariatu.
Wolontariat… niesie za sobą dobrowolną, bezpłatną, świadomą pracę na rzecz innych osób lub całego społeczeństwa.
Jako opiekun kół wolontariatu udało mi się zaangażować uczniów naszej szkoły w działania szkolne i pozaszkolne (w środowisku lokalnym); zaangażowałam też uczniów – absolwentów, którzy rozpoczęli działania w wolontariacie jeszcze w szkole podstawowej a obecnie kontynuują swoje działania i jako nasi absolwenci- dalej niosą bezinteresowną pomoc potrzebującym.
O co w tym chodziło ? Otóż w powszechnej opinii przeważała wówczas teza, iż młodzież raczej stroni od rodzinnych biesiad i rozmów o przeszłości a tym samym nie jest zainteresowana swoimi protoplastami. Ich wiedza o przodkach ograniczać się miała do aktualnie żyjących dziadków, sporadycznie pradziadków. Poza znajomością imion, miejsca zamieszkania, odwiedzinami z okazji świąt i to jeszcze motywowanymi materialnie, niczym młodzi ludzi nie mogliby się pochwalić.
Była to oczywiście błędna teza i uwłaczająca większości młodzieży, co zostało przez mnie wykazane na podstawie moich badań.
Kilkuset uczniów, odpowiadając na liczne pytania ankietowe wykazało się bowiem bardzo pozytywnym nastawieniem do wszystkiego, co obejmuje pojęcie PRZODKOWIE. Nie tylko znali całe historie rodzinne, ale potrafili przygotować świetny fotoreportaż, przeprowadzać ciekawe wywiady z najstarszymi członkami rodu (nagrywane na kasety), ale także, co niektórzy, potrafili się pochwalić pięknymi drzewami genealogicznymi, nieźle rozbudowanymi. Drzewa zaopatrzone były często w stare fotografie liczące przeszło sto lat. Ogólnie mówiąc – zainteresowanie młodzieży swoimi rodzinnymi korzeniami, a także tradycjami, przekazami było – według wyników moich badań – całkiem żywe.
Zdjęcia protoplastów rodziny a także członków rodzin , bądź różnych scen związanych z przeszłością rodziny, często umieszczano na kominku, na ścianach w pokojach gościnnych, w wytwornych nierzadko ramkach i ramach, co świadczyć mogło o szacunku, jaki żywiono do przedstawianego przez fotografie oblicza a czasem sceny czy pejzażu. Wielką czcią otaczano także, wedle przekazu moich respondentów, albumy rodzinne, w których królowały oczywiście papierowe zdjęcia , a czasem jakaś cenna pamiątka , np. zasuszony kwiat, wstążeczka, medalik, order…
Pokaźna część młodzieży uwielbiała wprost opowieści dziadków bądź pradziadków , czy też „prastarego wujostwa” na temat, jak to dawniej bywało, kiedy rozmówcy byli młodzi itd. Młodzież chętnie zapisywała te relacje, by potem przedstawić je na lekcji poświęconej pamięci o przodkach.
Tematy opowieści nierzadko dotykały dawnych legend, rodzimych przekazów i dziwnych zjawisk, tłumaczonych na ludowy sposób, które gdzieś tam powszechnie były znane ale tutaj w przekazy zamieszani byli czasami konkretni przodkowie danej rodziny. Zdarzały się zatem podania o Utopcach, Południcach, Krasnalach, dziwnych zjawiskach na niebie, poświadczane przez tych , którzy je przekazywali jako prawdziwe – albo przeżyte przez kogoś z rodziny w którymś tam pokoleniu, albo usłyszane przez wiarygodnych świadków. Dla młodzieży były to przekazy ciekawe i wzruszające.