Joanna Żarniewska
Przedszkole Samorządowe nr 4 w Białymstoku
SCENARIUSZ ZAJĘCIA DLA GRUPY DZIECI 5 - LETNICH
Temat zajęcia: „Zabawy logorytmiczne”

Cele szczegółowe:
- usprawnienie oddychania i fonacji
- rozwijanie poczucia rytmu
- rozwijanie aktywności werbalnej
- ćwiczenie pamięci ruchowej
- rozwijanie umiejętności koncentracji uwagi
- wyrabianie umiejętności współdziałania w grupie
Metody: podająca, aktywizująca, praktycznego działania
Formy: zbiorowa, zespołowa, indywidualna
Środki dydaktyczne: piórka, maskotka kota, płyty CD, zabawki: lalka, piłka, miś, traktor, samochód, kolejka, symbole pogody, bębenek.

Przebieg zajęcia:
1.    „Przedstawiamy się” – dzieci dzielą swoje imiona na sylaby.
2.    „Dmuchamy na piórko” – ćwiczenia oddechowe przy muzyce. Dzieci idą po obwodzie koła,
na przerwę przy muzyce – wykonują szybkie oddechy – dmuchają na swoje piórka.
3.    „Kto mruczy?” – ćwiczenia fonacyjne.
Dzieci słuchają wiersza i w odpowiednim miejscu mruczą – cicho, z jednakową głośnością
i jak najdłużej na jednym wydechu wypowiadając głoskę m:

Mały kotek wskoczył
na babci kolana,
mruczy, by tu zostać
do samego rana:
- Mmm…, mmm…

A gdy kotek widzi
miskę pełną mleka,
głośno sobie mruczy,
z wypiciem nie zwleka:
- Mmm…, mmm…

Także duże misie
śniąc o plastrach miodu
mruczą bardzo głośno
i nie czują głodu:
- Mmm…, mmm…

Kiedy bure misie
są w pobliżu ula,
przyjemne mruczenie
aż pszczółki rozczula:
- Mmm…, mmm…

Bardzo grzeczne dzieci,
aby mówić pięknie,
na ćwiczeniach mruczą
przyjemnie i dźwięcznie:
- Mmm…, mmm…

4.    „Siadły wrony na parkanie” – zabawa dźwiękonaśladowcza w parach. Jedna osoba wypowiada w różnym tempie słowa: kra kra kra, druga powtarza, potem zmiana. Dialog poprzedza rymowanka: „Siadły wrony na parkanie, zaczynają narzekanie”.

5.    „Mucha i wąż” – zabawa dźwiękonaśladowcza.
Dzieci biegną po obwodzie koła mówiąc rytmicznie: Mucha bzyczy: bz bz bz
A wąż syczy: ssssssss (przysiadają).

6.    „Słuchaj uważnie” – gra na instrumentach. Dzieci idą po obwodzie koła. Na przerwę w muzyce koło zatrzymuje się, dziecko stojące najbliżej bębenka bierze go do rąk i odtwarza rytm zadany przez N. Reszta dzieci wyklaskuje ten sam rytm i zabawa trwa dalej.

7.    „Magiczna liczba 7” – zabawa ruchowa ze śpiewem. Po jej zakończeniu  odtworzenie ruchów występujących w piosence w połączeniu z liczeniem do 7 przez chętne dzieci.

8.    „Sklep z zabawkami” – zabawa logorytmiczna.  Dzieci podzielone na grupy, będą naśladować zabawki: lalki – ma-ma, zające: kic- kic, kolejka: pach-pach, traktory: ter-ter, wiatraczki: frr-frr, piłki: pac-pac. Nauczycielka jest sprzedawcą, jedno z dzieci – kupującym. Klient mówi, co chce kupić, sprzedawca wskazuje na grupę zabawek, które zaczynają się poruszać i wydawać odgłosy. Klient wybiera jedną z zabawek i odchodzi. Potem następują zmiany ról.

9.    „Szybko, szybko” – echo rytmizowane. Dzieci siedzą w kole, nauczycielka mówi do grupy proste zdanie np. Lata osa koło nosa. Dzieci przekazują sobie piłkę, mówiąc: Szybko, szybko, raz, dwa, trzy, kto jest szybszy ja czy ty?. Osoba, która ostatnia dotknęła piłki musi powtórzyć zdanie nauczycielki.

10.    „Kalendarz pogody” – odtwarzanie rytmu za pomocą umownych słów. Dzieci patrząc na tablicę i zaznaczone na niej znaki – symbole pogody, wypowiadają odpowiednio słowa: kap (kropla deszczu), ra ta ta(błyskawica),  szszsz(wiatr),  ach(słońce), och(chmura). Symbole pogody tworzą pewien rytm.  

11.    „ Raz mały wróbelek” – wierszyk z pokazywaniem.

Raz mały wróbelek
miał mały werbelek
werbelek wróbelka
miał mały felerek
felerek werbelka
małego wróbelka
felerek werbelka
Bęc!

Na słowo:
mały -składamy dłonie jak byśmy w nich trzymali piłeczkę
wróbelek -machamy dłońmi jak skrzydełkami
werbelek- udajemy że gramy na bębenku
felerek-strząsamy dłonią jakby coś się do niej przykleiło
Bęc- klaśnięcie w dłonie .

12.    „Idzie Grześ przez wieś” – rytmiczne chodzenie zgodne z rytmem wiersza (współzawodnictwo grupowe: chłopcy – dziewczynki).

13.    Zabawa na zakończenie:
          „Żabka żabkę klepie w łapkę” - ustawienie w kole, nauczyciel wypowiada zdanie i rozpoczyna   
          klepanie w prawą stronę (ręce wszystkich wyciągnięte przed siebie), jednemu klepnięciu
          towarzyszy jedno „kum”.