Dzieci potrzebują poczucia bezpieczeństwa, miłości i radości. Czują się źle, gdy ktoś obok jest zmartwiony, smutny. Szczególne znaczenie w rozwoju religijnym dziecka ma czas ok. 5 roku życia i lata zaraz po nim następujące, kiedy to kształtowanie się obrazu Pana Boga w życiu dziecka jest bardzo intensywne. Odpowiedzi 5 – letnich dzieci na najprostsze pytania religijne: Kto to jest Pan Bóg? Kim jest Jezus Chrystus? Kim jest Maryja? Co to jest modlitwa? Co jest najważniejsze we Mszy świętej? Co to jest dobro? Kim jest anioł? - wcale nie różnią się od odpowiedzi ludzi dorosłych, tyle że odpowiedzi dorosłych są bardziej skomplikowane. Dzieci w tym wieku mają bardzo wiele pytań o sprawy Boże, mają silne poczucie związku życia ludzkiego z Bogiem, chętnie modlą się nie tylko za siebie, ale też za swoich bliskich, zwłaszcza gdy mają dobry przykład dorosłych, nawet jeżeli mamę w modlitwie zastępuje babcia. Kiedyś mały Tomek modlił się w ten sposób: „W imię Ojca i Syna….Duży Boże, mały Tomek mówi Ci dobranoc.” Dzisiaj mały Tomek jest już dużym Tomaszem, Pan Bóg jest jego największym przyjacielem, do którego teraz prowadzi już swoje dzieci. Innym razem siostra katechetka po zakończeniu białego tygodnia po I Komunii Świętej spotkała przy figurze Matki Bożej w kościele płaczącą Marysię. Na pytanie: „Co się stało?” – usłyszała odpowiedź: „Niedługo już będę dorosła, nie będę modła chodzić do kościoła. Moi rodzice nie chodzą. Jezus jest tylko dla dzieci.” Jakże wielki wpływ na życie dziecka mają dorośli, szkoda że nie zawsze mają taką świadomość, a przecież powinni. Atmosfera życia religijnego, sposób modlitwy, jej przeżywanie w domu rodzinnym przenosi się na całe życie człowieka, świadomie, czy też mniej świadomie. I tak dziecko wchodzi z tym doświadczeniem własnego domu najpierw do przedszkola, później do szkoły, na studia i dalej do pracy, w całe życie dorosłe we własnym domu. Nie mam zamiaru pisać tu rozpraw psychologicznych, czy pedagogicznych. Dzisiaj mówi się już o tym, że katecheza poszła w kierunku psychologizacji, pedagogizacji. Katechizowany – wyszło to bardzo mocno w ramach dyskusji na temat wliczania religii do średniej ocen - nie uczy się już prawd wiary, nie poznaje dogmatów, nie uczy się Biblii, psalmów, nie uczy się modlitwy. Skoro się nie uczy to też nie modli się, nie żyje modlitwą. Młodzież czasami się skarży ze smutkiem: „My już mamy katechezę nowoczesną, na religii już się nie modlimy!” O zgrozo z taką nowoczesnością! Taka katecheza nie jest już katechezą, co najwyżej jakąś lekcją. Ale pewnie czasami tak się zdarza. Moje doświadczenie okresu wizytatorskiego, mimo, że tylko 3 – letnie, jak również liczne kontakty z katechetami teraz jako doradcy metodycznego potwierdzają prawdę, że wszyscy o modlitwie mówią, ale mało kto się modli. Katecheta, który się nie modli nie nauczy modlitwy. Młodzież, kiedy potrzebuje wsparcia mówi: „Niech ksiądz się za nas pomodli!” – To dobrze, prawidłowy kierunek szukania pomocy. Ale zróbmy to razem, teraz na katechezie, po katechezie, pójdźmy do kościoła, jeżeli jest blisko. Bo inaczej grozi nam postawa Zachodu, który gdy stracił poczucie wartości nie ma też zdolności do ofiary, do życia ofiarą. Wielu ludzi jest gotowych ufundować, czy zbudować klasztor, ale ty bądź zakonnikiem, ty módl się i poświęcaj się za mnie. To już powoli do nas dociera, niektórzy są w stanie nawet wiele dać na Kościół, ale nie dadzą swego dziecka do zakonu, czy do seminarium. Zanim co, mamy jeszcze czas na modlitwę w katechezie i poza katechezą, na to by tej modlitwy uczyć od początku katechizacji i nigdy nie ustawać. Jeżeli uczeń nawet jakąś prawdę zapomni, czy jej się nie nauczy, a potrafi się modlić to z pewnością sobie w życiu poradzi. Gorzej jeżeli będzie odwrotnie. Ks. Czesław Bułkowski, wieloletni katecheta szkół białostockich w trakcie pisania tego artykułu zwrócił mi uwagę: „Co z tego, jeżeli nawet dobrze coś napiszesz? Ale jak wprowadzić to w życie? Przecież często się słyszy, że młodzież tej katechetki, czy katechety nie słucha?” Pewnie tak. Ale młodzież tej katechetki, czy katechety próbuje nie słuchać, tak jak każdego innego nauczyciela. Chce sprawdzić, ile można. Ile czasu da się wyciągnąć na zabawę, na nierobienie niczego. Lenistwo jest tam gdzieś w naturze człowieka, teologicznie można by to wyjaśnić jako skutek grzechu pierworodnego. Zadanie ucznia jest monotonne, ma przez ileś tam kolejnych lat, po prostu się uczyć. A po kilku ciężkich, nieraz stresujących lekcjach z innych przedmiotów, gdzie niekiedy do nikogo nie można się odezwać jest jakaś potrzeba odstresowania, bycia inaczej. Nawet dobra młodzież szkół licealnych na pytanie, dlaczego rozmawiacie?, mówiła mi kiedyś: „A bo, proszę księdza, żeby przynajmniej na religii było inaczej.” Rzecz w tym, żeby to inaczej było z Bogiem. Bóg jest ukojeniem, wyciszeniem, odpoczynkiem dla człowieka. To wszystko można znaleźć w modlitwie, w refleksji nad Słowem Bożym, w kontemplacji jakiegoś obrazu, w zagłębieniu się w Boże tajemnice, czy też w refleksji nas swoim życiem. 
Każde pokolenie ma do napisania wraz ze swoją „piątą Ewangelią”(M. Pomilio) również swoją modlitwę. Tę modlitwę, tak jak Ewangelię pisze się całym swoim życiem. Modlitwa to nie tylko słowa. Modlitwa to przede wszystkim postawa, postawa miłości, otwartości wobec Boga i innych ludzi, postawa gotowości do służenia innym. Kościół ma do zaproponowania ludziom młodym całe bogactwo tradycji modlitwy: liturgię godzin jako modlitwę całego Kościoła, modlitwy ludzi Biblii, modlitwy Ojców Kościoła, modlitwy liturgiczne, modlitwy związane z przyjmowaniem sakramentów świętych, doświadczenie modlitewne świętych, wielkich mistyków, twórców wielkich wspólnot, czy współczesnych ruchów religijnych. Oczywiście katecheza nie jest jedynym miejscem nauki modlitwy. Jednak najchętniej młodzież uczy się modlitwy w grupie. Chociaż na ogół klasy się nie wybiera, to jednak klasa jest taką grupą nauki wszystkiego przez kilka lat. Na początku oczywiście młodzież stara się ustawić katechetę po swojemu, ustalić nowe reguły, nie według norm ogólnych, ale według własnych reguł. Dzisiaj młodzież jest tak mocno wsobna, skoncentrowana na sobie. Jednak zawsze pozostaje nadzieja na transcendencję, na przekraczanie samego siebie. Główne zarzuty młodzieży przeciwko modlitwie dotyczą automatycznego, bezmyślnego recytowania formuł modlitewnych, zwłaszcza gdy przypominają one recytowanie tekstów z dzieciństwa. Dlatego trzeba wprowadzenia w swobodną modlitwę osobistą, słowną lub myślną. Modlitwa w okresie dojrzewania jest głównie szukaniem kontaktu z Bogiem, powierzaniem mu siebie ze wszystkimi wątpliwościami, osobistą rozmową, wyrażaniem uczucia radości, wdzięczności, tęsknoty, ufności lub żalu. Ponieważ katecheza nie jest jedynym miejscem nauki modlitwy, nie ponosi odpowiedzialności za całość modlitwy, ale za fundament, za kierunek. Modlitwa rozwija rozum, serce, całego człowieka. Uczy umiejętności bycia w świecie i dystansowania się od niego. Kto żyje duchem modlitwy nie domaga się sprawiedliwości dla siebie. Inaczej niż całe myślenie świata lepsze lub gorsze, ale nie mające umocowania w Ewangelii. Wszystkich problemów świata nie da się rozwiązać bez Ewangelii, bez Kościoła, jeżeli mają być rozwiązane uczciwie musi to mieć odniesienie do Pana Boga. Bóg nie wymaga ludzkiej modlitwy dla własnego zadowolenia, ale zwraca się do człowieka z miłością. A w miłości nieodzowny jest dialog. Bez tego dialogu, bez wyrażania swoich uczuć, tęsknot i pragnień miłość zaczyna zamierać. Wyrazem miłości do Pana Boga jest modlitwa, jeszcze bardziej Msza św. i sakrament pokuty. To co mówię Bogu na modlitwie –przede wszystkim wyznaję moją miłość - przynoszę Mu w ofierze Mszy św. i imię miłości proszę o przebaczenie w sakramencie pokuty. Tak mamy trzy najważniejsze sposoby mówienia Bogu – kocham, wyznawania Bogu naszej miłości: modlitwa, Msza św. i spowiedź. W katechezie modlitwa występuje zawsze na początku i na końcu, ale może też być na każdym innym etapie, byle była dobrze przygotowana i przeprowadzona. Do modlitwy spontanicznej też trzeba grupę przygotować, może jeszcze bardziej niż do każdej innej. Potrzebne jest przede wszystkim wyciszenie. Doskonale pamiętamy historię Eliasza, który wyszedł na górę, aby stanąć przed Panem. Pan nie był w wichurze, nie był w trzęsieniu ziemi, nie był w ogniu, lecz w delikatnym powiewie(1Kr 19,11-14). Przed każdą modlitwą trzeba przede wszystkim wprowadzić spokój własną postawą, zaczekać aż wszyscy będą gotowi do modlitwy, jeżeli jest inaczej przypomnieć znaczenie wyciszenia się. A przede wszystkim przypomnieć obecność Boga przed którym stajemy i dla którego stajemy do modlitwy. Tak jak w ciągu dnia, również w katechezie na modlitwę starajmy się dawać czas najlepszy, aby nie była w pośpiechu. Co jakiś czas warto przypomnieć, że być może ktoś z was dzisiaj jeszcze nie zdążył się pomodlić, więc zróbmy to wspólnie. Tych, co ciągle nie mają czasu warto nauczyć krótkiej modlitwy na początek dnia: „Boże kocham Ciebie, bądź ze mną dzisiaj przez cały dzień. Daj mi cierpliwość i opanowanie. Spraw, aby nie obrażały Cię moje myśli, słowa i uczynki,” a na zakończenie dnia: „Boże przepraszam Cię za to, czym Cię obraziłem. Dziękuję Ci za to, co dobrego udało się zrobić. Bądź przy mnie tej nocy i pozwól obudzić się jutro rano.” Takie modlitwy trwają tylko kilkanaście sekund, ale jeżeli ktoś nie potrafi inaczej, to niech zrobi przynajmniej tyle. Trzeba troszczyć się o to, aby w klasie tak jak w kościele i w domu był krzyż, obraz Jezusa, czy Maryj a może jeszcze jakaś modlitwa, co jakiś czas zmieniana. Przecież nie da się patrzeć na krzyż, czy obraz i nie myśleć o Bogu. Ostatecznie nie jest najważniejsze jak się modlimy, ale to że się modlimy, otwieramy nasze serce na Boże działanie, na Bożą łaskę.